Salvatore Adamo

Adamo staat bij iedereen van ons synoniem voor "Tombe la neige" en andere "Filles du bord de mer" -songs, veelal romantisch omfloerste meezingers die sinds de jaren 60 voor altijd in ons geheugen gegrift staan. Maar er is ook een nog weinig gekend kantje aan de Italiaans-Belgische internationale vedette. Een Adamo à la Johnny Cash, een versie van zichzelf die hij tijdens deze nieuwe tournee ook voor het Vlaamse publiek zal openbaren.

Als 75-jarige heeft hij immers geen enkle reden meer om een blad voor de mond te nemen en zal hij met sommige liedjes uit zijn nieuwe studioalbum - het 25ste - zijn onvrede voor bepaalde (wan)toestanden ten gehore brengen.

Al is dit niet helemaal nieuw: denk maar aan "Manuel" waarmee hij het toenmalige Franco-regime aan de kaak stelde of "Inch'Allah", het lied voor de vrede, juist voor het uitbreken van de zesdaagse oorlog tussen Israël en Egypte.

Voor de arrangementen en de realisatie van zijn nieuwe album ging Adamo in zee met het in Frankrijk gereputeerde duo Clément Ducol en Maxime Le Guil en dat geeft ook op het podium een ongekende ervaring. Maar zelfs met zijn nieuwste songs blijft Adamo de man zoals wij hem al altijd kennen: de zachtaardige, de hoffelijke, de sympathieke zanger met een ongelooflijke passie voor zijn muziek. Soms verrassend met liedjes als "Nu", heel poëtisch in "Tes chaînes", ontroerend met " racines" of vermakelijk in "Si vous saviez...

Moest u het inderdaad eens weten... Misschien weten we het na het bijwonen van dit Adamo-concert?